چند وقت قبل مطلب جالبی خواندم در روزنامه ی شرق از یک همکار روان پزشک،دکتر سامان توکلی که استاد دانشگاه هم هست درباره ی الگوهای فرزند پروری در ایران امروز.به گمانم نکات مفیدی داشت و ارزش ذکر کردن دارد.(البته من برداشت خودم را از آن نوشته بیان می کنم و نه خود آن را). نسل های قبل سخت گیری های خاصی به فرزندان داشتند.کمتر اجازه ابراز وجود به آنها می دادند.کم نبودند والدینی که از ضرب و شتم یا حداقل توهین و تحقیر بچه ها با افتخار یاد می کردند و می خواستند با روش هایی که امروزه به نام سو رفتار با کودکان می شناسیم،بچه ها را ادب کنند تا آنها آدم بار بیاورند.نتیجه، نسل امروز ماست که زخم خورده از آن تحقیر و توهین ها و نرسیدن به بسیاری آمال و آرزوهای کودکانه،در مقام پدر و مادر از هیچ مرحمت و لطفی در حق کودک خود دریغ نمی کنند.اصلا نمی خواهند آب در دل بچه شان تکان بخورد.تمام خواسته های ایشان را برآورده می کنند و زندگی را عرصه ای برای شادی و موفقیت همیشگی برای او می خواهند.البته همه ی ما آرزومند چنین زندگی ای هستیم.و صد البته والدین ناآگاه گذشته بسیار در برخورد با فرزندان شان قابل سرزنش بودند لا اقل از نظر چنان سو رفتارهایی.اما واقعیت آن است که زندگی همیشه موافق میل ما نیست.شکست و ناکامی بخشی از هستی و زندگی آدمی است.نسل امروز ظاهرن در آموزش این مسئله به جوانان خود کوتاهی کرده است.جوان امروز تمام عالم و آدم را در اختیار خود و خدمت خود می خواهد.شکست و ناکامی را تاب نمی آورد و وقتی وارد جامعه شد و از شرایط گل خانه ای خانوده خارج شد،در کوران واقعیت ها ی جامعه سرخورده می شود. و برای جبران و سازش با مشکلات و ناکامی به سراغ تسکین خود به مواد می رود...و اعتیاد شکل می گیرد به عنوان راه سازگاری یا روشی برای فراموشی شکست و ناکامی. شکی نیست که نباید الگوی غلط فرزند پروری تمام توجیه روی آوردن نسل امروز به مواد شمرده شود.مشکلات اقتصادی،مسایل فرهنگی و حتی جهانی شدن و بسیار علل دیگر در شیوع وابستگی به مواد موثرند. اما یادمان باشد به عنوان پدر و مادر همواره از خود سوال کنیم آیا فرزندم را به گونه ای پرورش می دهم که بتواند مستقل و متکی به خود زندگی کند و با مسایل و مشکلات زندگی کنار بیاید؟آیا برای زندگی که قرار بر آسانی ندارد،آماده است؟